De eerste weken moederschap van Mariska

Als je zwanger bent van je eerste kindje, is het maar lastig voor te stellen hoe het straks is als de kleine er eenmaal is. Mama Mariska vertelt hoe zij deze weken heeft ervaren:

Ik weet nog dat ik weleens bij het wiegje in de babykamer ging kijken. Dan probeerde ik te bedenken hoe het zou zijn als daar een baby’tje in zou liggen… míj́n baby. De eerste maanden was ik daar nog niet zo mee bezig, maar hoe dichter bij de uitgerekende datum, hoe nieuwsgieriger ik werd. Nieuwsgierig naar de baby, maar ook naar het moederschap in zijn algemeen.

Wij wisten nog niet of de baby een jongetje of meisje was, dus dat was extra spannend. De laatste twee weken van mijn zwangerschap - toen alles in huis op orde was en het fysiek steeds zwaarder werd - mocht de kleine van mij dan ook wel komen. Gelukkig liet ons baby’tje niet te lang op zich wachten. Want stipt op tijd - op de uitgerekende datum - werd ons zoontje James geboren.

Ik denk nog regelmatig terug aan de kraamperiode. Laatst kreeg een vriendin van mij haar tweede kindje. Dan denk ik meteen weer aan de bijzondere week die ze tegemoet gaat. Want ondanks dat het fysiek met mij de eerste dagen niet heel lekker ging, was het ook zó bijzonder. Die eerste dagen zit je samen met je baby’tje en partner in een soort bubbel. Je leeft in een roes, waarschijnlijk deels ook veroorzaakt door het slaapgebrek.

Want ondanks dat ik de kraamperiode heel erg bijzonder en mooi vond, waren er onderweg ook wel wat hobbels. Zo was ons zoontje vooral ‘s avonds en aan het begin van de nacht wakker. Dat was hij bij mij in de buik ook altijd en zo’n ritme is er niet zomaar uit. Dat waren ook de momenten dat de kraamhulp er niet was. En de momenten waarop je zelf heel erg graag wilt slapen. 

De tweede nacht was het zwaarst. Toen had ons zoontje last van krampjes. Dat vond ik zo zielig. Om zo’n klein mannetje zó te horen huilen. Het was echt anders dan huilen als hij honger had of niet wilde slapen. Het was duidelijk dat hij pijn had en er was zo weinig wat we konden doen. Lopen, knuffelen, over z’n buikje wrijven... uiteindelijk was het zijn speentje en een warmtekussen op zijn buikje die wat troost boden.

Ik weet nog goed hoe ik mij toen voelde. Ik was heel verdrietig omdat mijn zoontje zo’n pijn had, maar ik was ook bang dat dit de komende maanden zou duren. Want je hoort weleens verhalen... Dan hoop je altijd maar dat het bij jou niet zo is. Toen we het de volgende dag met de kraamhulp bespraken, raadde ze ons aan een andere fles te proberen. Eentje die speciaal bedoeld is om darmkrampjes tegen te gaan. Dat was een schot in de roos. Onze kleine man heeft in de kraamweek nog een paar keer wat krampjes gehad, maar dat was niets in vergelijking met die ene nacht. 

Toen we na een week afscheid moesten nemen van de kraamhulp, vond ik dat best wel jammer. Zonder haar gingen we het zeker redden, maar het was gewoon zo gezellig en fijn als ze er was. Gelukkig waren we nog een week met z’n drieën samen. Dat is fijn om als gezin aan elkaar te wennen. We hadden die week niet elke dag kraamvisite, waardoor er ook tijd was om als gezin samen tijd door te brengen.

De eerste middag met z’n drieën op pad, herinner ik mij nog goed. We hadden al een paar keer een rondje met de kinderwagen door de buurt gewandeld, maar nu gingen we met de auto naar het stadscentrum en bij een van onze favoriete restaurantjes lunchen. Na 5 minuten lopen konden we al terug naar de auto, omdat we de luiertas achterin hadden laten liggen. Niet dat we die nodig hadden trouwens, want we hadden het zo gepland dat ons zoontje onderweg geen flesje of luier nodig zou hebben. Want dat zou natuurlijk veel te veel gedoe zijn. 

Als ik het zo opschrijf, is het net alsof dit allemaal heel erg lang geleden is. Maar ons zoontje is pas een half jaar oud. Een half jaar met heel veel mooie en soms ook moeilijke momenten. En kon ik mij er tijdens mijn zwangerschap nog helemaal geen voorstelling bij maken hoe het zou zijn als hij er was, inmiddels kan ik mij niet meer voorstellen dat hij er niet is. Het is heel cliché, maar het is echt alsof hij er altijd al is geweest.