De eerste weken moederschap van Saskia

Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos. Ik was super trots op mijn mooie buik en had – op een aantal kleine zwangerschapskwaaltjes na - nergens last van. Ik voelde me topfit, vol zelfvertrouwen en keek uit naar de geboorte van mijn meisje. Toen de eerste weeën begonnen maakte ik me weinig zorgen. Nee, het voelde niet super fijn maar ik vond de pijn goed te behappen. Toen ik na 12 uur weeën nog maar 2 cm ontsluiting bleek te hebben was ik wel even teleurgesteld. Maar ach, bij een eerste kind duurt het altijd wat langer, toch? Na flink wat uren zuchten en puffen kwam daar eindelijk het moment: ik had volledige ontsluiting. En toen ging het mis. Tijdens het persen traden er complicaties op waardoor er werd besloten een spoedkeizersnede uit te voeren.

De keizersnede voelde voor mij als een hel. Ik ben namelijk doodsbang voor bloed, naalden en alles wat er bij een operatie komt kijken. Bovendien maakte ik me ernstig zorgen over de baby. Wat was ik dan ook blij toen ik haar ein-de-lijk hoorde huilen en de dokter vertelde dat alles goed was gegaan. Lang genieten kon ik echter niet. Door alle stress en de verdoving was ik in de war en voelde ik me vreselijk. Het enige wat ik wilde was slapen. Toen ik na een aantal uur wakker werd voelde ik me niet blij. Sterker nog, ik voelde me een slechte mama. Ik had het gevoel gefaald te hebben tijdens de bevalling, had enorm veel pijn en had zelfs mijn kleine meisje nog niet gezien! Toen ze haar eindelijk bij me brachten vergat ik alle ellende even. Wat was ze mooi!

Hoe verliefd ik ook was op mijn dochtertje, de eerste kraamweek vond ik verschrikkelijk. Ik had te veel pijn om haar zelf te kunnen verzorgen en werd gek van de mensen om me heen. Zo bleef mijn schoonmoeder maar door ratelen over alle vrouwen die wél op natuurlijke wijze een kind hadden gekregen. Volgens haar had ik te weinig kracht gehad om op natuurlijke wijze te bevallen. Ook tantes, nichtjes en buurvrouwen hadden “goedbedoelde” adviezen die ik op dat moment totaal niet kon handelen. En hoewel mijn man zijn best deed, voelde ik me ook door hem in de steek gelaten. Niet één keer zei hij dat hij trots op me was. Al met al was ik zo druk met mezelf, de pijn en het boos zijn dat ik het allerbelangrijkste haast vergat: mijn dochtertje!

Nadat de pijn wegtrok na ongeveer de tweede kraamweek, kreeg ik eindelijk wat meer rust. Ik wist de mensen en afschuwelijke commentaren om me heen te negeren en begon me te focussen op de baby. Wel liep ik meteen tegen een nieuw probleem aan. Ik vond mijn dochtertje zo klein en breekbaar dat ik haar nauwelijks durfde op te pakken. Ook de baby verschonen en in bad doen vond ik doodeng. Gelukkig was mijn meisje geduldig en lief. Ook als ik wat onhandig was, liet ze mij rustig mijn gang gaan. Beetje bij beetje won ik zelfvertrouwen en begonnen we samen een ritme te ontwikkelen. Ik was dan ook super trots toen ik haar voor de eerste keer in slaap zong of toen ik succesvol (en zonder hulp!) haar overvolle luier wist te verschonen. Kwam ik nu dan eindelijk op een roze wolk terecht?

Ja, ik kwam inderdaad (beter laat dan nooit) op een roze wolk terecht. Alles aan mijn kind vond ik prachtig en de verzorging ging steeds beter. Uiteraard had ik wel wat moeilijke momenten en blunders tijdens de kraamperiode. Zo zal ik nooit vergeten hoe ik huilend borstvoeding gaf door mijn tepelkloven. Of die keer dat mijn man en ik besloten haar rompertje open te knippen en weg te gooien omdat hij zo vol zat met poep. De kraamperiode vloog hoe dan ook voorbij en ik raakte steeds meer gewend aan mijn rol als mama. Mijn meisje groeide ondertussen als kool en werd steeds vrolijker, leuker en schattiger. Met de tijd die voorbij ging, raakten we steeds beter op elkaar ingespeeld. Ik wist beter wat ze nodig had als ze huilde en het lukte me tussen haar slaapjes activiteiten te plannen, te werken of met vriendinnen af te spreken.

Inmiddels is mijn dochtertje bijna 2 jaar. Nog altijd heb ik last van een opdringerige schoonmoeder maar ik laat me niet meer gek maken met opmerkingen over het moederschap. Nee, mijn kind kon nog niet lopen met 9 maanden. Ze was ook niet zindelijk met 1 jaar en kan nog altijd niet tot 100 tellen. Maar ze is wel een vrolijk, lief en heel mooi meisje die ik door en door ken. Inmiddels durf ik ook te zeggen dat ik een goede moeder ben. De bevalling ging misschien niet zoals ik had gehoopt, maar ik heb het wel goed gedaan. Na een misschien wat turbulente start heb ik mezelf herpakt en ben ik gegroeid als mens én als mama. En jij schoonmoeder, jij zou na 4 kinderen als geen ander moeten weten hoe lastig die kraamperiode is!

Voor alle dames die nu zwanger zijn of net moeder zijn geworden heb ik zeker advies. Want hoe goed je je ook inleest tijdens je zwangerschap, het krijgen van een kind blijft een spannend avontuur. Zowel de bevalling als de eerste kraamweken zijn pittig en iets waar je je eigenlijk niet op kunt voorbereiden. Door alle hormonen, stress en zo’n klein kindje die je ineens in je armen hebt, kun je je behoorlijk onzeker voelen. Laat je echter niet gek maken! Jij gaat dit fantastisch doen. En geloof me, met de tijd wordt het echt makkelijker. Ik vind het zelfs steeds leuker worden nu mijn dochtertje wat groter is. Geniet dus van je kleintje en zet hem op. Ook als je een vervelende schoonmoeder hebt, je niet gesteund voelt door je partner of teleurgesteld bent over het verloop van de geboorte moet je doorzetten. Je kleintje verdient namelijk de beste versie van jou!